Vekiller kurultaya hazır ama Lüleburgaz’ın D-100 bağlantısı hâlâ değil.
Lüleburgaz’ın ortasından geçen D-100 karayolu, yıllardır aynı başlıklarla gündemde: Trafik yoğunluğu, kavşak eksikliği, ölümler, yaralanmalar… ve çözülemeyen bir yol hikâyesi.
Aradan geçen on yıllara rağmen değişen tek şey, siyasilerin açıklamaları oldu.
Belediye “Biz planladık, Karayolları bekletiyor” dedi.
İktidar “CHP engelledi” dedi.
Askerî kurum “alan güvenliği gerekçesiyle olmaz” dedi.
Meclisteki vekiller ise tek tek “soru önergesi verdik” açıklamalarıyla dosyayı raflara kaldırdı.
Ama vatandaş için mesele kâğıtta kalmıyor.
Her gün o kavşaktan, yoldan geçen yüzlerce servis aracı, öğrenci, işçi ve aile var.
Kazalar devam ediyor.
Canlar gidiyor.
Ve her seferinde aynı cümle: “Takip edeceğiz.”
“Takip edeceğiz” cümlesi artık patlamış bir araç camı gibi; tuzla buz olmuş, kimseyi korumuyor.
Oysa bu mesele yeni değil.
2000’lerin başından beri gündemde.
25 yıldır hâlen aynı noktadayız. 25 yıl dile kolay.
Sorun çözülmediği gibi, siyasî çekişmenin gölgesinde giderek karmaşıklaştı.
Bir de işin fotoğraf tarafı var.
Eski vekil, yeni vekil yan yana duruyor, yanlarında Kristal-İş Sendikası Başkanı, gururla “1 Ekim’e hazırız” pozu veriyorlar. Güzel… Peki, yol ne zaman hazır? Halkın beklediği fotoğraf bu muydu?
Keşke Fahri Özkan ve diğerleri, kurultay mesajı yerine aynı karede Lüleburgaz D-100 için ortak irade fotoğrafı verseydi. Keşke halk, siyasilerin kendi kongreleri için değil, kendi can güvenliği için bir araya geldiğini görebilseydi.
Soruyor insan:
Bir kavşak için kaç yıl beklenir?
Soru önergesiyle yol yapılır mı?
Kavşak için “engelleyen öteki” suçlaması, hayatını kaybeden bir insanı geri getirir mi?
Bu işin adı artık planlama değil, siyasi satranç.
Her kurum bir taş oynuyor, kimse sonuca bakmıyor.
Bu siyasi satrançta kazanan yok; kazalar çok.
Satrançta insan bir şah mat bekler.
Ama burada kimse son hamleyi yapmıyor; oyun uzadıkça uzuyor.
