AMAN HÂ, AMAN HÂ YAVRUM!...

AMAN HÂ, AMAN HÂ YAVRUM!...

Sevgiyi abartıp, nefsi kabartma; 

Put olup kancaya takmasın seni!... 

Hakk’ın nûru varken, îcat çıkartma; 

Aşk sandığın ateş yakmasın seni!... 

Hayâtın boyunca Hak olsun rehber 

Yolun cehenneme çıkmasın seni!... 

Ölümüne kıymet verdiğin şeyler; 

Sırat’ta gayyâya çakmasın seni!... 

Allâh de evvelâ, her şeyden önce 

Peygâmberdir örnek, sana ömrünce 

Yarın, amel defterini görünce; 

Utancın yerlere dökmesin seni!... 

Uğrunda öldüğün, yarın ölünce 

Kabirde, mahşerde sıkmasın seni! 

Defter-kitap, meydanlara gelince 

Âhirette zora sokmasın seni!... 

Dinsize meyletme, ecdat diyerek! 

Günâha bürünme çıplak giyerek! 

Küfre hizmet etme haltlar yiyerek!

Loşluklar boşluğa çekmesin seni!... 

Ölümüne sevgi; yalnız Hak için: 

Dünyâda, ukbâda kurtulmak için! 

Hak’tan gayrısına tutulmak niçin? 

Sevgilerin nâra sekmesin seni!... 

Nûrânî bir anne, baba misâli; 

Nasıl kıyın kıyın bakmasın seni! 

Göz bebeği gibi gözü önünde, 

Tutup kemliklerden sakmasın seni

Kişi sevdiğiyle berâber, mâlum;

Aman hâ, aman hâ, aman hâ yavrum!

Endîşem, cennetten kalırsın mahrum;

Yolun cehenneme tıkmasın seni!... 

Âşık NÛRÂNÎ