EV DEYİNCE; KADINDIR…

Ev deyince, kadındır; 

Derleyip toparlayan… 

Kabaran nabızları 

Sükûna ayarlayan… 

Mutluluk sahnesini 

Hayâta uyarlayan 

Kabalaşan huyları 

Sevgiye duyarlayan! 

Güneşiyle eriten 

Kalıba dökerleyen 

Acılaşan ortamı 

Dil ile şekerleyen! 

Yiğidinin atını 

Zafere eyerleyen 

Herkesler yorgun düşse 

Kervanı tekerleyen!... 

Allâh emri, Peygâmber 

Kavliyle emânettir 

Bu çiçeği soldurmak 

En büyük ihânettir!.. 

Çiçek olmayan bir yer, 

Cennet olabilir mi? 

Hatır-gönül bilmeyen 

Huzur bulabilir mi? 

Nûrânî, bilmek gerek 

Kadının kıymetini 

Emâneti horlayan 

Görmez bereketini! 

Hem burda hem ötede 

Mutsuzluk kader olur 

Çelik-çocuk, âile 

Tüm varlar heder olur!... 

Olmaz hiç tadı-tuzu 

Yaşamanın, hayâtın 

Ardı da hüsrân gelir,  

Bu hâl üzre vefâtın!... 

En güzeli anlaşmak; 

Erkek, kadın, kız-kızan 

Kavgayı hoş görür mü; 

Bize cenneti yazan?!... 

Rabbimiz nasip etsin

Cümleye mutlu yuva

Hem, ermek âilece;

Ebedî mutluluğa!...