BİRAZ MUHASEBE YAPALIM

Fransa’da görev şehir Normandia bölgesinde, Manş denizine yakın casinoların, eğlence yerlerinin, batakhanelerin çokça olduğu, Paris sosyetesinin yazlıklarının bulunduğu bölgeye yakındı. Orada çalışan ve kumarhanelere giden Türkler; “akşam falan klubün başkanı, filan holding sahibi zenginler oradaydı. Türkiye’den uçak kaldırmışlar, sabaha kadar kumar oynadılar gittiler…” diye anlatırlardı. Şimdi geçmişe baktığımızda, bu zenginlerin birçoğu ya öbür tarafa gitti, ya da yerlerinde yeller esiyor. Buna benzer yakınımızda, bildiğimiz, tanıdığımız, Bulgaristan, Romanya, Kıbrıs kumarhanelerinde nice şirketler battı. Nice ocaklar söndü. İnsanın kendine ettiğini kimse edemez!...  derler.

Ecdadımız Avrupa’daki pisliklerin, hayat tarzının, bu mübarek topraklara girmemesi için canlarını verdi. Biz maalesef Çanakkale’de yedi düvelle savaşan ve büyük zaferler kazanarak, bu toprakları bize vatan yapan ecdadımıza benzemek yerine, onların savaştıklarına benzedik. Askeri başarıları iktisadi başarılarla taçlandıramadık. Paraya hükmedemedik. Para bize hükmetti. Onu cebimize, kasamıza değil, kalbimize koyduk. Fıtratından uzaklaşan insanlığını, Allah’ını unutur. Allah’ını unutan her şeyini kaybeder. Diyor Hz. Ali efendimiz… Maalesef bu acı gerçeği yaşadık, yaşıyoruz…

Dünya bizim için misafirhanedir.  Ebediyyen burada istesek te kalamayız. Nimetleri ihtiyaç miktarı kullanmak durumundayız. Şöyle bir misal verelim: Karınca yere damlayan balın kenarından yiyip, doymuş. Tekrar acıktığında, balın içine girmiş. Ama bala yapışıp kalmış. Bir daha çıkamamış. Aç gözlülüğü, ölçüsüzlüğü, hayatına mal olmuş,  ölümüne sebep olmuş. Biz de Allah korusun herhalde böyle bir sona doğru gidiyoruz.

Eflatun: “Sular yükselince, balıklar karıncaları yer. Sular çekilince, karıncalar balıkları yer. Kimin kimi yiyeceğini, suyun yükselmesi, ya da çekilmesi belirler…” der. Yarın ne olacağımız bizce meçhul. Umutsuz olmayalım. Sorumluluklarımızın idraki içinde olalım. Geçmişin muhasebesini, geleceğin tanzimini iyi tasarlayalım…