HAYRET Kİ HAYRET!

Yazar - Nuri Kahraman

HAYRET Kİ HAYRET!  

 Zalimler ardından, yırtıp bağrını;

Ağıt yakanlara, hayret ki hayret!

Kirliler aşkına tertemiz yaşlar;

Dökenlere hayret; hayret ki hayret!

 

Belli edip safı, hiç utanmadan

Feryâdı sürdürür, hem usanmadan

Göz yumar yanlışlara, uyanmadan

Sinsi dikenlere; hayret ki hayret!

 

Yalakalığın yok dini-îmânı

Ahlâk değişiyor, çıkar zamanı

Çiğneyip ilkeyi, ilmi, irfânı

Boyun bükenlere; hayret ki hayret!

 

Derviş, sofu demez,  çeker kenâre;

Ayartır kör şeytan, nefs-i emmâre

Kalmaz omurgadan eser, emâre

Soysuz kökenlere; hayret ki hayret!

 

Rızâ var mı zulme, rüşvete, gaspa?

Güçlüler kuvvetli, zayıflar hasta!

Haksızlar şen-şakrak, haklılar yasta!

Leşe çökenlere; hayret ki hayret!...

 

Edep, hayâ, şeref, nâmus, haysiyet

Dâvâ dediğin şey ister ciddiyet!

Lâzımken bunları tahkîme niyet;

Bir bir sökenlere; hayret ki hayret!...

 

Bizim arkadaşlar ne imiş meğer!

İbretlik manzara; görmeğe değer!

Fır döner, nerdeyse menfaat eğer;

Şaşı bakanlara; hayret ki hayret!

 

Tahsilin, kitabın olmaz etkisi

El öper, kimdeyse emir yetkisi

Yollarını çizer çıkar tutkusu

Çapraz sekenlere; hayret ki hayret!

 

Kaynaklara bakmaz, gerçeği duymaz

Yorumlar nefsânî, tefsire uymaz!

Kendinden gayrıyı akıllı saymaz!

Yanlış akanlara; hayret ki hayret!

 

Basîreti bağlı, perdeli gözü

Güçlüye yaslanmış, kupkuru tuzu!

Çakalın kurdudur, sanırsın kuzu!

Yoldan çıkanlara; hayret ki hayret!

 

Suyu bulandırıp seyrine dalan

Sevmediklerine iftirâ, yalan

Sonra ortalığa nifâkı salan;

Fitne sokanlara; hayret ki hayret!

 

Son bulsun Yâ Rabbi sûisti’mâller

Kafa karıştırmasın şer ihtimâller

Haramlar gitsin de gelsin helâller

Şüphe kokanlara; hayret ki hayret!...

 

Bir devran dönüyor, hayr’olsun sonu

“Rabbenâ, hep banâ!” arkası önü

Hep kendine yontan, her gördüğünü;

Cerre çekenlere; hayret ki hayret!

 

Nûrânî, bu böyle, nereye kadar?

Bu, nice bir tutum, nasıl bir karar?

Nedir bu; dâvâya verilen zarar?!...

Zakkum ekenlere; hayret ki hayret!

 

Ümitsizlik yoktur; elbet, âmennâ:

Ama, yetmemekte, yalnız temennâ!

İnşâllâh aşılır, bunlar zamanla;

Şevki yıkanlara; hayret ki hayret!...

 

http://www.hurfikir.com.tr adresinden 26 Nisan 2024, 13:35 tarihinde yazdırılmıştır.