YA ALİ! SEN BENİM DÜNYA- AHİRET KARDEŞİMSİN

Allah rızası için Mekke’den Medine’ye hicret eden Muhacirlere,  Medine’li  Ensar, muhabbetle ve samimiyetle kucaklarını açtılar. Muhacirler ayrı, Ensar ayrı destan yazdı. Tarih onların böylesi bir  kardeşlik destanına rastlamadı. Ensar, muhacirlerle ekmeklerini, evlerini, tarlalarını, hurma ağaçlarını… sadece Allah rızası için bölüştü. Böylece ekonomik ve sosyal sıkıntılar elbirliği ile aşılmış oldu. Bu fedakarlıkları gönülden yaptılar. Onun için Kur’an onlardan övgüyle bahsetmektedir.  

Peygamber (as) kırk beş muhacirle, kırk beş ensarı kardeş yaptı. Bu kardeşliği tesis ederken insanların mizaçlarını, huylarını dikkate alarak gerçekleştirdi. Selman-ı Farisi ile Ebu’d-Derda, Ammar ile Huzeyfe, Mus’ab ile Ebu Eyyub,  Sa’d b. Rebi ile Abdurrahman b. Havf… kardeş ilan ediliyordu. Bu kardeşlik kan kardeşliğinden daha üstün olan iman kardeşliği idi. Birinin ölümü halinde dahi biri birlerine varis oluyorlardı.

Bu kardeşlik, hareketi diğer taraftan da gevşekliğe sebep olmuyordu. Tüm gayretiyle herkes hayata sımsıkı sarılıyordu. Herkes  başkalarına yük olmamak için elinden geldiğince çalışıyordu. Bunun en güzel örneği ise, Rasül-i Ekrem(as) tarafından kardeş ilan edilen S’ad b. Rebi, ile Abdurrahman b. Havf arasında yaşanıyordu. Sa’d kardeşi,  Abdurrahman’a  malının yarısını vermek istemiş, O ise:

-“Malın sana hayırlı olsun, sen bana çarşının yolunu göster. Ben çalışıp kazanırım.” Diyordu.  Ve kısa zamanda peynir ve yağ ticareti yaparak Medine’nin önemli zenginlerinden oluyordu.  Peygamber (as)ın da duasını da alan Abdurrahman b. Havf:

- “Neye elimi atsam altın oluyor.”  Buyuruyordu.  Bir defasında yedi yüz deveyi yükleriyle beraber Allah yolunda infak ediyordu.

Bir gün, Hz. Ebu Bekir ve Hz. Ömer’in el ele tutuşmuş gelirlerken Efendimiz(as) onlar için: “Nebi ve Rasüllerden sonra cennetliklerin en büyüklerin görmek isteyen şu gelenlere baksın.”  Buyurdu.

Bu arada Hz. Ali (ra) çıkageldi. Gözyaşları içinde:

-“Ya Rasülallah! Sahabeleri birbiriyle kardeş yaptın. Beni kiminle kardeş yapacaksın.?” Diye sordu. Peygamberimiz (as) de:

-“Ya Ali! Sen benim hem dünyada, hem ahirette kardeşimsin.”  Buyurarak gözyaşlarını dindirdi.