HER NE Kİ VÂKÎ

(HİLKÂT-NÂME)

Bir insan kolayla insan olmuyor

Önünde ardında örnek gerekli

Dolular almıyor, boşlar dolmuyor

Hilkât gerçeğini görmek gerekli

Anneler-babalar, uymalı baştan

Kazançlar helâlden, ekmekler taştan

Alınları terden, gözleri yaştan

Hayâtın nakşını örmek gerekli

Çeliğe-çocuğa edep terbiye

En büyük yatırım budur geriye

Bilmeli, dünyâya geldik ne diye?

Her dâim kendine sormak gerekli!

Sözü dememeli ölçüp tartmadan

Teşvik edilmeli, çok şımartmadan

Mesâfe olmalı, fazla artmadan

Sevgiyi saygıyla sarmak gerekli

Özünde dert olmalı, yüzünde sevgi

Yerinde kritik, yerinde övgü

En az sevgi kadar görmeli saygı

İnsanlara değer vermek gerekli

Herkes bir eseri Yüce Mevlâ’nın

Horlayanlar pişman olacak yarın

İyilik, güzellik dünyâda kârın

Dostluk çiçekleri dermek gerekli

Sevmeli toprağı, saymalı halkı

Hayâtta bir gâye, olmalı ülkü

Bu dünyâ kimsenin değildir mülkü

Ebede hayâller kurmak gerekli

Sûretler geçici, sîretler bâkî

Sonsuza yansıyor, her ne ki vâkî

Ortaya açılır defter illâki

İşin şuuruna ermek gerekli

Kâinat kitabı, hep âyet âyet

Kur’an ile Sünnet bekler riâyet

Sonsuzda mutluluk istersen şâyet

Gayret döşeğini sermek gerekli…

Yerinde frene, yerinde gaza

Basmayı bilmeli gelmeden gaza

Varlığa tevâzu, kanaat aza

Nefsin hevâsını kırmak gerekli

Bahçede gül olmaz çapalamadan

Tarlada bir ekin, çabalamadan

Birebir, hiç aslâ, ıskalamadan

İşin üzerinde durmak gerekli

Zerreden kürreye evren bir bütün

Sen burda nerdesin, hele bir düşün

Yerini bil, yurdun olsun bir düğün

Maddeye mânâyı karmak gerekli

Nûrânî, sen de bil haddi-hudûdu

Her varın, var elbet hakkı-hukûku

Unutma hesâbı, seyr-i sülûku

Menzil-i maksûda varmak gerekli…