Ya çaresiziz, ya çare biziz

15 yıl önce ülkemizde herkes dinini kendi yaşar çünkü yaptığı iyilikten de kötülükten de ibadetten de sadece kendisinin faydalanacağını bilirdi.  Ahlak yüksek seviyede, yardımlaşmak hat safhadaydı. İnsanlar başı kapalı mı, namaz kılıyor mu gibi kriterlerle değil, devlet malı çalıyor mu, ayrımcılık yapıyor mu, yalan söylüyor mu? Gibi kriterlerle değerlendirildi. İnsanlar tuttuğu takımlarla, ırkı ile, dindarlığı ile, alevi mi suni mi ? kriterleri ile değil dürüst mü ? Yardımsever mi ? diye yargılanırdı?

O zamanlar zem zem suyu içip çocuklara tecavüz eden din simsarları pek yoktu veya olsa da azdı. Yeri ne zem zem  suyu içse bile herkese duyurmayan “İyi insan olun” diyen din adamlarımız, rakı içip  mahallenin yardımına koşan ağabeylerimiz vardı.

Televizyonlar da bile sülale içi sapıklıkları olan diziler değil sonunda iyilerin kazandığı diziler ve filmler gösterildi. Siyasiler  hoş görülü idi, eleştiriyi direk hakaret diye değerlendirip  yazarları ve çizerleri hapse atmazlardı. 

Aradan geçen 15 yıl sonra “Yaşa Mustafa Kemal Paşa” diyenlere “PKK dışarı” diyenler türedi. Atalarımızın Türkler değil, Araplar olduğunu iddia edenler türedi. Bizi şimdi ki Arabistan gibi bile değil İslamiyet öncesi Arabistan’a çevirmeye başladılar. İyilik yapmak ve iyi insan olmak suç olurken, kötülük iyi karşılanır oldu. 15 yıldan beri ülkeyi yönetenler ise bu anlayışın teşvikçisi oldu.

15 yıl sonra gelinen noktada Çanakkale Destanı’nda Kahramanlıklar gösteren bu halk birbirine düşman edildi.   Düşmanlarımızın bile “Destan Yazıldı” dediği Çanakkale, destanlıktan çıkarıldı. Hayaldi gerçek oldu, organik hoşaf çipli buluşu geçti.

Şimdi 19 Mayıs 1919’un 100. Yılına  iki yıl kala ülkemiz yine büyük çember içinde, ülkeyi yönetenler ülkenin iyiliğini düşünenleri sevmeyip, ülkeye düşman olanları korurken ve Lozan’ı bile tanımayan ebedi düşmanımız Coni dört bir yanımızı askerleri ile çevirirken kurtuluş yine halkın kendi elinde.

Ya çaresiziz, ya çare biziz. Kalın sağlıcakla…