Eski Türk’lerde cengaverler savaşırken arkadan gelecek saldırılara karşı sırtlarını ağaca veya taşa vererek ok atarlarmış. Atalarımız genelde bozkır hayatı yaşadıkları bu nesne genelde taş olurmuş. Yıllar sonra sırt dayanan bu taşın adı ARKA-TAŞ dan ARKADAŞ şekline dönüşmüş. Dilimize böyle yerleşmiş. Dolayısıyla “arkadaş” arkamızı yaslayacağımız, güvenebileceğimiz, bizi arkadan vurmayacak, koruyacak kişi demektir.

Aşk ve arkadaş bir gün yolda karşılaşmışlar. Aşk kendinden emin bir şekilde arkadaşlığa demiş ki;

-Ben senden daha samimi ve daha cana yakınım, sen niye varsın bu dünyada?; Arkadaşlık ta cevap vermiş:

-Sen gittikten sonra bıraktığın göz yaşlarını silmek için.! Demiş.

………….

Atalarımız:

-Bana arkadaşını söyle, sana kim olduğunu söyleyeyim. Demişler.

Sevgili peygamberimiz:

-Kişi arkadaşının dini (yaşayışı) üzeredir. Buyurmuşlar.

Eskiler arkadaşlarına; “ahretlik” derlerdi. Yani arkadaşlığımız bu dünya ile sınırlı değil, ahirette de arkadaşız, beraberiz… demekti.

Allah bizlere hem dünya da, hem ahirette yoldaş olacak dostlar nasip eylesin….