KENDİNİZE SARILMA ZAMANI - Burcu Çalışkan

İnsanın insana muhtaç olduğu bu hayatta, kimse yalnız kalmak istemez. Çünkü insan sosyal bir varlıktır. Ama bazen sizce de insanların benmerkezci tavırları, bencilce menfaat yanlısı alışkanlıkları, kendi içlerindeki ilkel duygulara teslim olmuş halleri size de çok yavan, gelişmemiş,  gelmiyor mu?

İşte böyle zamanlarda yapabileceğiniz en iyi şey olabildiğince rotayı kendinize çevirmek olmalıdır. Biraz yalnız kalmalı, düşünmeli her şeyi. Çünkü insan yalnızca kendine dönüp baktığında süzgeçten geçirebilir, doğruyu yanlışı ayırt edebilir. Düşündüğünüzde, eğer yanlış anlamadığınıza karar veriyorsanız hissettiğiniz her ne varsa mutlaka doğrudur. Çünkü insan bence yanlış düşünebilir, yanlış anlayabilir ama yanlış hissedemez! Hiç kimsenin size nasıl hissettirdiğini asla unutmazsınız. Hislerin çok yanılacağını sanmıyorum.

Bence insan kendisini değersiz hissettiren her ne varsa olabildiğince uzaklaşmalı ondan ve kendi öz benliğinin ne kadar değerli olduğunu bir kez daha hatırlamalı. Sizin için çaba harcamayan hiç kimse sizin karşı tarafa verdiğiniz değeri hak etmiyor demektir. Ama tabii ki bence burada çok ince bir çizgi var.
Sevgi elbette karşılıkla oluşan bir olgu değil. Bazılarını olduğu gibi, olduğu yerde, olduğu şekilde kabul edip seversiniz. Bunun seçimi yine bizde değildir. Çünkü birini ya da birilerini “Seveceğim” deyip sevmezsiniz. Sevgi kendiliğinden gelir. Kendiliğinden söner, gider. Seçimi hep sevgi kendi yapar. Bizler sadece hissederiz.

İşte o ince çizgi burada kendini belli ediyor. Size değer vermediğini hissettiğiniz noktada belki sevmeye yine devam edersiniz ama değersizliği hissettiğiniz noktada ister istemez, belki de içinizdeki tüm güzel duygular belirsizleşmeye başlar. Sonuç olarak nötr hale gelirsiniz.

Tabii buraya kadar hep sosyal ilişkilerdeki sevgiden yola çıkarak bir şeyleri anlatmaya çalıştım. Ama aileye olan bağlılık ve sevgi de, aşkta yaşanan sevgi de bambaşka bir şekle bürünür. O sevgiyi çok fazla anlatabileceğimi sanmıyorum. Zira ona kelimeler keşke yetebilseydi…

Anneniz, babanız, eşiniz, çocuğunuzla ilgili olan her şeyde tolerans katsayınız sosyal ilişkilere göre çok çok daha fazladır. Hele ki aşk bambaşka bir tutsaklık. Ne zaman ki bir aşktan özgürleştirebilirseniz kendinizi, o noktada bazen aşk sevgiye dönüşür. İster yakın olsun, ister uzak, olduğu gibi, olduğu şekliyle seversiniz. Bu çok daha karmaşık bir konu. Kişiden kişiye göre şiddetleri değişir, çok farklıdır.

Ve şimdi tüm duygularınızdan arınarak ivmeyi kendinize döndürün. Kendimize çektirdiğimiz onca acı karşısında duygularımızı yönlendirip iyiye güzele doğru sevk edebilirsek asıl mutluluğun sadece bizim düşüncelerimizde saklı olduğunun bilincine bir kez daha varmaz mıyız?

Biz istemediğimiz ve izin vermediğimiz sürece kim değersiz hissettirebilir ki bize? İçinizdeki gücün, ışığın, pırıltının ve sonsuz güzelliğin farkında mısınız? Ayrıca siz kendinize değer vermezseniz eğer, kim değerli görebilir ki sizi?

Şuan sadece  hayatınızı gözden geçirin. Belki çok kırıldınız, belki hor görüldünüz, belki korkutuldunuz, belki birçok enkaza göğüs gerdiniz. Ama kendinize yapabileceğiniz en büyük iyilik, olabildiğince “şu anda” kalarak kendi öz benliğinizin değerini kendinize hatırlatmanızdır! Kendisiyle iyi geçinen insanı hiçbir yalnızlık korkutamaz!

Yaşadığınız her ne varsa, olayları, kişileri, kendi hatalarını olduğu gibi kabul edip affedin gitsin! Her şeyi affettiğiniz vakit özgürleşirsiniz, hafiflersiniz. Ne kadar pozitif düşünürseniz, o kadar pozitif olursunuz. Pozitif olduğunuzda ise her güzel şey size doğru çekilir. Her zaman bahsettiğim gibi doğanın görünmeyen kanunudur bu!

Sonra sarılın kendinize sımsıkı.
Önce kendinize, sonra size değer veren tüm sevdiklerinize.
Hayatınızda olan nice güzel insan için şükredin!
Ve kendinize teşekkür edin her şey için.
Bakın, görün, her şey nasıl da daha güzel olacak.

Sevgiyle kalın…